In de lesauto zitten vlekken.
Koffievlekken.
Grote, maar ook hele kleintjes.
Daar moet je dan naar speuren.
Met een vergrootglas kun je deze vinden en uitvergroten.
Ze zijn er ingekomen. Zomaar. Door mijn werk. Zonder dat ik iets deed. Denk ik.
Soms ken ik het verhaal achter de vlek nog wel.
Soms ook niet meer.
Herinneringen slijten na verloop van tijd.
Vlekken blijven altijd.
De vlek liet een afdruk na.
De koffie die je dronk omdat je moe was.
De koffie die je dronk omdat je dorst had.
De koffie die je dronk omdat je die aangeboden werd.
De koffie die je weg gaf omdat die ander dat zo nodig had.
Weet je nog die remingreep toen dat kind over stak?
Jij zag het niet. Ik wel.
De koffie morste op de bekleding.
Dat kind werd gered.
Weet je nog dat jij vertelde dat je moeder was overleden?
We waren allebei heel stil.
Ik lette even niet op mijn koffie …
Vlekken kun je ook voelen.
Zoals elke rimpel in mijn hoofd een verhaal kent, zo heeft elke gemorste druppel koffie ook zijn geschiedenis.
Als je de autodeur dicht slaat kun je de vlek zelfs horen.
Als je goed luistert.
Als je echt kijkt.
Als je zachtjes ruikt.
Als je intens voelt.
Doe je ogen eens dicht?
Voel je dat?
Koffie is een bijzondere drank.
Voor een deel is het emotie.
Zonder koffie denken we soms niets te kunnen.
Maar koffie is ook een vlekkenmaker.
Het zorgt voor onuitwisbare herinneringen en emoties.
Gemorste koffie … laat zijn sporen na.